سلام همکاران خوبم

حتما تا کنون درباره ی استفاده از وایت برد و یا تخته سیاه و برتری یکی بر دیگری خصوصا در مورد زیبا نویسی دانش آموزان دچار تردید شده و مورد سوال قرار گرفته اید .

استفاده از هر یک طرفداران پر و پا قرص خود را دارد .

برای طرفداران وایت برد دلایلی مانند پاک شدن سریع ، قابلیت استفاده ازانواع رنگ های ماژیک،  مغناطیسی بودن برد برای علامت گذاری وقرار دادن آهن ربا ، قابل استفاده با انواع ویدئو پروژکتورها و ...

و برای تخته و گچ عدم حساسیت به مواد شیمیایی و زیبا نویسی و ... بهانه هایی هستند برای رو آوردن به یکی از این دو وسیله .

راستش من هم قبلا پافشاری زیادی روی تخته سیاه و گچ داشتم و اعتقاد داشتم که وایت برد و ماژیک باعث بد خطی دانش آموزان می شود تا این که چند سال پیش به مدرسه ای رفتم که در آن خبری از تخته های سنتی و گچ نبود و امکان تهیه ی آن هم اصلا وجود نداشت . ناچار می بایست از ماژیک و وایت برد استفاده می کردم .

اوایل با اکراه و بی میلی استفاده می کردم ولی واقعا چاره ای نبود . با گذشت زمان دیدم آن حساسیت چندان معقولانه نیست ؛ چه که همان نتایجی را که از تخته سیاه داشتم وایت برد نیز برآورده می کرد حتی مزیت های دیگری هم داشت که تخته سیاه نداشت . به نظرم کسانی که روی هر کدام از این وسیله ها حساسیت زیادی نشان می دهند باید از دیگری هم استفاده کنند و بعد قضاوت کنند .

و امّا سوالات مهم

کدام یک از این دو ، در زیبا نویسی دانش آموزان موثرتر است ؟

استفاده از کدام یک در کلاس باعث خوش خطی دانش آموزان می شود ؟

شکی نیست که با گچ می توان اصول زیبا نویسی را بیش تراز ماژیک رعایت کرد.

اما سوال این است که دانش آموزان کتاب کار خود را با چه وسیله ای می نویسند ؟

دیکته در دفتر را با کدام وسیله ؟

تمرین های کتاب ریاضی و هم چنین تکالیف خانه را با چه چیزی می نویسند ؟

جواب همه مداد است !!!

مگر هر دانش آموز چه قدر از وقتش را در مدرسه به نوشتن روی تابلوی کلاس

 ( چه وایت برد چه تخته سیاه ) صرف می کند ؟

همکاران گرامی

آن چه باعث زیبا نویسی دانش آموزان می شود نه وایت برد و ماژیک است و نه تخته سیاه و گچ . حتما می فرمایید مداد !

خیر ؛ مداد هم نیست !!! 

این ها همه وسیله هستند و بهترین وسیله مداد است ؛ اما آن چه باعث خوش خطی دانش آموزان می شود دو عامل دیگر است که عرض  خواهم کرد .

اولین عامل: خوش خط بودن معلم و یا آشنا بودن معلم به اصول خط نستعلیق تحریری است .

معطی الشیء لایکون فاقدا له
بخشنده، همیشه چیزی را می بخشد که خود آن را دارا است. زیرا اعطای شیء از روی فقدان، هرگز امکان پذیر نیست.

به فرمایش شاعر :

ذات نایافته از هستی بخش        کی تواند که شود هستی بخش
خشک ابری که بود زآب تهی       ناید از وی صفت آب دهی

عامل دیگر نیز باز هم به  ما معلم ها بر می گردد و آن حساسیت و دقت آموزگاران نسبت به آموزش صحیح اصول خوش نویسی ، وقت گذاشتن و خسته نشدن در این کار است .

اگر این دو عامل اصلی در کلاس رعایت شد می توان به خوش خط شدن دانش آموزان امیدوار بود و گرنه ...

نتیجه این که ، نمی توان گفت فلان کلاس از وایت برد استفاده می کند پس دانش آموزانش بد خط هستند و فلان کلاس از تخته سیاه پس خوش خط !!!

البته عامل دانش آموز که دارای زمینه خوش نویسی باشد و مشکل فیزیولوژی نداشته باشد وهمکاری اولیا هم مهم است .

هیچ وقت در یک کلاس با همه ی تلاشی که می شود نتیجه یکسان نخواهد بود چه در زمینه ی خوش نویسی و چه موضوعات دیگر . اصل کشف استعدادهاست !

درپناه حق باشید .